dilluns, 2 d’abril del 2012

Autocomplaure't


Valencià:
Una vesprada sense res a fer dóna molt de temps per a pensar i per a frustrar-se un a soles. Dic açò perquè sempre veus al teu voltant gent que d’alguna manera o d’una altra és molt bona en alguna cosa i jo des de fa un temps estic pensant que m’agradaria destacar en alguna cosa, però no per donar-me’n a conèixer, sinó per autocomplaure’m i dir algun dia, mira, jo he fet açò o allò i estic orgullós d’haver-ho fet. Però sempre he sigut una persona que no ha mostrat cap interès per res i molt d’interès per tot alhora, sé que pareix un poc incongruent, però en realitat no ho és tant com sembla, perquè a mi sempre m’han interessat moltes coses, la fotografia, la música, la pintura, l’escriptura, la lectura, les matemàtiques, la química, la biologia, la llengua, la història, la política (alguns diran que és la meua gran passió), la filosofia, el filosofar, la cuina, les manualitats, la natura, els animals, les plantes, la meua cultura, la d’altres pobles, menys la informàtica, que sóc un negat i mai no m’ha atret massa, podria dir que m’ha interessat tot, encara que sempre ha sigut com quan a un xiquet li regales un joguet nou i no es separa d’ell, però als dos dies veu un diferent i ja no li agrada el que té, per això dic que no he mostrat mai interès per res.
Jo sempre he intentat, quan he començat a fer una cosa, fer-ho de la millor manera possible, però la meua falta d’interès als dos dies ha fet que no ho fera de la millor manera. De fet l’única cosa que he vist que m’ha anat millorant amb el pas del temps han sigut els meus coneixements, però degut purament a l’estudi, no a que jo haja intentat ampliar-los, i la meua escriptura, perquè quan revisc escrits que havia fet anteriorment penso que són una merda enorme, encara que avui en dia tampoc és que escriga massa bé, però com que m’agrada llegir el diari i articles d’opinió, sense importar-me massa la ideologia que promoguen, i que qualsevol cosa l’escric demano opinió sobre ella, he vist com a poc a poc si que ha hagut certa millora a l’hora d’expressar-me.
La veritat és també que la meua escriptura sempre va relacionada amb la política i d’alguna manera n’estic fart, perquè hi ha més coses a la vida sobre les que reflexionar, per molt que puguen semblar ximpleries, com és açò, però es d’alguna manera una forma d’expressió, igual que pot ser-ho la fotografia o la pintura o la cuina o la música o moltes altres coses que estan buscant despertar els sentits i els sentiments de cada persona, no simplement atacar i criticar una societat, per molt mal feta que pugues pensar que estiga.
Tot açò m’ha vingut al cap observant la gent del meu voltant, evidentment no a tots, no tot el mon destaca en alguna qualitat, però si per exemple J.B. (no, no és el whisky) tots els cap de setmana se’n va a la muntanya i de tant en tant puja algun 3000, o G.G. algú que no conec personalment, però que seguisc a Twitter per les seues fotografies i els retocs que fa a algunes de ben conegudes, fent una barreja d’elles que em sembla estranya però apassionant, o C.M i D.G. dos persones que no es coneixen, però que els dos toquen la guitarra clàssica i encara que un té prou més experiència, els dos s’igualaran en nivell algun dia, o C.L. una persona que tot i que una cosa li puga costar fer-la fins que no ho aconsegueix no para, o G.M. una altra persona que no conec personalment, però que destaca per la seua originalitat en les contestacions, o A.D. un apassionat de la informàtica, o C.V., que encara que a mi em parega una xorrada, sap qualsevol cosa sobre dibuixos animats i videojocs, i així podria dir unes quantes persones més del meu voltant, em caiguen millor o pitjor i siguen més o menys properes a mi.
Que totes aquestes persones tinguen diferents qualitats, no vol dir que siguen coneguts, ni que siguen els millors, ni que vullguen fer-se coneguts per eixes coses, sinó que vol dir que eixes persones saben el que volen, saben que és el que els interessa i intenten ser tan bones com puguen, per algun dia dir, mira que vaig fer jo quan tenia 18 anys, o quan tenia 20, o quan tenia 32, o quan fora. Però m’estic adonant que he tirat 18 anys de la meua vida al fem, perquè si encara fóra algú graciós, o no haguera tingut un caràcter tan agre, que encara tinc un poc prou, o simplement haguera intentat perfeccionar alguna qualitat, però no ho he fet, només m’he comportat mogut per interessos passatgers que no valen per a res. Al menys tinc una justificació per sentir-me millor, i és el fet de que encara em queda molta vida per davant i puc canviar i aconseguir sentir-me orgullós d’alguna cosa que haja fet.
Després de llegir açò podreu pensar que estic com un llum de carburo (que estic boig, bàsicament), o que sóc un infeliç, que no és cert, o que sóc un hipòcrita per dir que no vull ser conegut i en canvi estic penjant açò i donant-lo a conèixer, però el fet de que a la gent poguera agradar-li açò que he escrit voldria dir que ho he fet bé i per tant seria una cosa de la que sentir-me orgullós. Però la meua pregunta és: de veritat estàs tu content amb el profit que t’has tret?

Castellano:
Una tarde sin nada a hacer deja mucho tiempo para pensar y para frustrarse uno a solas. Digo esto porque siempre ves a tu al rededor gente que de alguna manera o de otra es muy buena en algo y yo desde hace un tiempo estoy pensando que me gustaría destacar en algo, pero no para darme a conocer, sino por autocomplacerme y decir algún día, mira, yo he hecho esto o aquello y estoy orgulloso de haberlo hecho. Pero siempre he sido una persona que no ha mostrado ningún interés para nada y mucho interés por todo a la vez, sé que parece un poco incongruente, pero en realidad no lo es tanto como parece, porque a mí siempre me han interesado muchas cosas, la fotografía, la música, la pintura, la escritura, la lectura, las matemáticas, la química, la biología, la lengua, la historia, la política (algunos dirán que es mi gran pasión), la filosofía, el filosofar, la cocina, las manualidades, la naturaleza, los animales, las plantas, mi cultura, la de otros pueblos, menos la informática, que soy un negado y nunca me ha atraído demasiado, podría decir que me ha interesado todo, aunque siempre ha sido cómo cuando a un niño le regalas un juguete nuevo y no se separa de él, pero a los dos días ve un diferente y ya no le gusta el que tiene, por eso digo que no he mostrado nunca interés para nada.
Yo siempre he intentado, cuando he empezado a hacer una cosa, hacerlo de la mejor manera posible, pero mi falta de interés a los dos días ha hecho que no lo hiciera de la mejor manera. De hecho lo único que he visto que me ha ido mejorando con el paso del tiempo han sido mis conocimientos, pero debido puramente al estudio, no a que yo haya intentado ampliarlos, y mi escritura, porque cuando revivo escritos que había hecho anteriormente pienso que son una mierda enorme, aunque hoy en día tampoco es que escriba demasiado bien, pero cómo me gusta leer el periódico y artículos de opinión, sin importarme demasiado la ideología que promuevan, y que cualquier cosa que escribo pido opinión sobre ella, he visto como poco a poco si que ha habido cierta mejora a la hora de expresarme.
La verdad es también que mi escritura siempre va relacionada con la política y de alguna manera estoy harto, porque hay más cosas a la vida sobre las que reflexionar, por mucho que puedan parecer tonterías, como es esto, pero se de alguna manera una forma de expresión, igual que puede serlo la fotografía o la pintura o la cocina o la música u otras muchas cosas que están buscando despertar los sentidos y los sentimientos de cada persona, no simplemente atacar y criticar una sociedad, por muy mal hecha que puedas pensar que esté.
Todo esto me ha venido a la cabeza observando la gente de mi al rededor, evidentemente no a todos, no todo el mundo destaca en alguna cualidad, pero si por ejemplo J.B. (no, no es el whisky) todos los fin de semana se va a la montaña y de tanto en tanto sube algún 3000, o G.G. alguien que no conozco personalmente, pero que sigo en Twitter por sus fotografías y los retoques que hace a algunas muy conocidas, haciendo una mezcla de ellas que me parece extraña pero apasionante, o C.M y D.G. dos personas que no se conocen, pero que los dos tocan la guitarra clásica y aunque uno tiene bastante más experiencia, los dos se igualarán en nivel algún día, o C.L. una persona que a pesar de que una cosa le pueda costar hacerla hasta que no lo consigue no para, o G.M. otra persona que no conozco personalmente, pero que destaca por su originalidad en las contestaciones, o A.D. un apasionado de la informática, o C.V., que aunque a mí me parezca una chorrada, sabe cualquier cosa sobre dibujos animados y videojuegos, y así podría decir unas cuántas personas más de mi al rededor, me caigan mejor o peor y sean más o menos cercanas a mí.
Que todas estas personas tengan diferentes calidades, no quiere decir que sean conocidos, ni que sean los mejores, ni que quieran hacerse conocidos por esas cosas, sino que quiere decir que esas personas saben lo que quieren, saben que es lo que los interesa e intentan ser tan buenas cómo puedan, para algún día decir, mira que hice yo cuando tenía 18 años, o cuando tenía 20, o cuando tenía 32, o cuando fuera. Pero me estoy dando cuenta que he echado 18 años de mi vida a la basura, porque si todavía fuera alguien gracioso, o no hubiera tenido un carácter tan agrio, que todavía tengo un poco bastante, o simplemente hubiera intentado perfeccionar alguna cualidad, pero no lo he hecho, sólo me he comportado movido por intereses pasajeros que no valen para nada. Al menos tengo una justificación para sentirme mejor, y es el hecho de que todavía me queda mucha vida por delante y puedo cambiar y conseguir sentirme orgulloso de algo que haya hecho.
Después de leer esto podréis pensar que estoy zumbado, o que soy un infeliz, que no es cierto, o que soy un hipócrita por decir que no quiero ser conocido y en cambio estoy colgando esto y dándolo a conocer, pero el hecho de que a la gente pudiera gustarle esto que he escrito querría decir que lo he hecho bien y por lo tanto sería una cosa de la que sentirme orgulloso. Pero mi pregunta es: de verdad estás tú contento con el provecho que te has sacado?

Cap comentari:

Publica un comentari a l'entrada